Gözlerle yaşanan bir aşkın hikayesi

Bir bakış ve sonra birbirine tutsak yürekler. Yaşı belki 16 ya da 17
daha. Ne sevdayı bilir nede aşkı küçücük yüreği. Akıl ve yürek ayrılır
birbirinden. Tutamaz ki elleriyle yüreğini.

Ah o gözleri. Ne de güzel bakmıştır gözleriyle. Çocukluktan
delikanlılığa geçiştir o an yaşadıkları.. Kenetlenir onun yüreğine.
Gecesi gündüzü olur sevdası. Ne sevda ama. Tertemiz saf bir su gibidir
onun bakışları. Bir tatlı gülümseme yerleşir dudaklarına. Hiç bukadar
gülmemiştir yürekten ve içten, kahkahalarla.

Ve o bakışlkar sürükler onu bilmediği diyarlara. Belki bilmez ilk zaman
sebebini ona her bakışında kalbi yerinden çıkacakmış gibi olur.

Gözlerini her kapattığında onun o güzel gözleri gelir aklına. Ve onu
her görüşünde. O delicesine çarpan kalbi, kaynayan deli kanı
damarlarından fışkıracak gibi olurda kızartır o beyaz yüzünü.

Ve unutturur kendini. Aşkı tadmıştır bir kere, kaçacak yeri yoktur
artık. O kalbindedir ya artık. Dünyanın en güzel yeri onun yanıdır. Ah
bir de söyleyebilse, anlatabilse ona aşkını ama.

Amalar yer bitirir aklını. Ya aşık olduğu, tutkuyla bağlandığı gözler
ona aynı sevdayla bakmazsa, bilmezse aşkını da güler geçerse.. Ne yapar
ne der o zaman. ya kaybederse onu sonsuza kadar. Açamaz derdini ki
kimselere. En yakın bildiği annesine bile.Dalar gider uzaklara.

Keşke , keşke bir mucize olsa da anlasa aşkını gözlerinden. Defalarca
sözler verir kendine, bir sonraki gün yanına gidecek bakacaktır onu
seven gözleriyle. Hiç konuşmayacaktır. Çünkü eğer seviyorsa o da
biliyor ki, anlar gözleriyle ona olan sevdasını.

Ama onu her görüşünde yapamaz utanır, çekinir. Her söyleyemediği gün
hançerdir kalbine saplanan. Böyle geçerken günler bir söz verir kendine
. Ne olursa olsun, onu reddetse de sevdası gidecek ona ve gözleriye
SENİ SEVİYORUM diye haykıracaktır.

Sabaha kadar onu düşünür, tek bir kere kapatamaz gözlerini. O gün gün
ağardığında ne güzel doğmuştur sabah. Koşarak okula gider elinde
çiçeğiyle. Zil çalıpta tüm öğrenciler içeri girdiğinde, bakar ki oı
yoktur gelmemiştir okula. Birinci ders, ikinci ders derken üçüncü
dersin zili çalar. Öğretmen sınıfa girip de derse başladığında kapı
çalınır.

Kalbi çarpar, yüzü güler o ana . O şimdi içeri girecek ve kanter içinde
hocam üzür dilerim geç kaldım diytecek, yerine oturacaktır. Ve ders
bittiğinde de işte o zaman hemen yanına gidecek söyleyecektir aşkını
ona.

Ama o değildir kapıyı çalan. Gelen sevdasının sıra arkadaşı Aslıdır.
Yüzü solgun, bitkin şekilde hocasını çağırır dışarıya. Ve söyler olanı.
Ne olduğunu anlayamaz . Kalbi korkuyla çarpar. Öğretmen Aslıyla sınıfa
girdiğinde anlatır ağlayan bir sesle.

Dün olmuş kaza. Okul çıkışında. O kamyon nasılda ezip geçmiş o körpecik
bedeni. O anda kapanmış gözleri. Sonrasını duyamadı, anlamadı. Ne
olmuştu. Yani yok muydu artık o. Nasıl olur , nasıl ölürdü. Yooo dedi
içinden . Doğru olmadığını söyleyin dedi. Haykırdı. Sevdam sana
söyleyemeden aşkımı nerelere gittin de bıraktın beni. Bu haykırış
içinde o kalbi dayanmadı ki hastaydı zaten. Kimseler bilmiyordu
kalbindeki pili ailesinden başka. Oraya yığıldı. Son nefesinde aslı
geldi yanına ve son duyduğu söz aslının "o da seni çok sevdi, ama hep
senin söylemeni bekledi "demesiydi. Sonra huzurla kapattı gözlerini.__________________

cq qzL pyLsm ııcn tskkLr bebqım sorry

Beğenmene sevindim abLAm sağol yorumun için =)