sİmdİ hch Kimsenİmx(

Yalnız bıraktın beni. Hani söz vermiştin, hiç yalnız bırakmayacaktın beni. Hani her şeyindim. Peki, neden şimdi cenaze töreninde bile bir yabancı gibi duruyorum. Bir yabancı gibi gidişini izliyorum. Yaklaşıp seni son bir kere göremiyor kahroluyorum.

Hastaneye gidişine kadar, o sabaha kadar senin her şeyindim. Komaya girdiğini öğrendiğimde günlerden çarşambaydı, bilmiyorum ya da zıkkım şimdi ne önemi var ki.

Nasıl gelmiştim o hastaneye, nasıl öğrenmiştim birdenbire işyerinde bayılıp uyanmadığını. Evden çıkarken ki o neşeli halin, beni eğilip öpüşün, sessizce fısıldayarak kulağıma “İşten ararım” deyişin son hatıra bana.

Hastaneye gelip, bir saniye görebilmek için günlerce bekledim seni. Ama bir yabancıydım o hastanede de. Aramıza doktorlar, hemşireler, hastabakıcılar ve ailenin soyadı girdi. Sadece ailen görebiliyordu seni.

Yalvardım seni bir kerecik görebilmek için ama ”Hasta yakınları görebilir hastamızı” dediler. Diyemedim onlara ”Ben onun her şeyiyim, o da benim her şeyim” diye.

Aynı soyadını taşımıyordum ya yakının değildim. Seninle sevgiyi, aşkı, aynı evi paylaşmak önemsizdi onlara göre. Sevgilin olmak, yakının olmam için yetmemişti. Seni sevmek yetmemişti.

Çareler, çaresiz kalmıştı. Aynı soyadını taşımadığım için seni göremedim. Seninle konuşamadım, sana sarılamadım.

O ana kadar önemli olmamıştı seninle aynı soyadını taşımak. Seninle olmak yetiyordu, senle bu aşkı paylaşmak, bu evi paylaşmak, gözlerinde durmak yetiyordu.

Ben senin beni sevmeni istemiştim, yanında olmayı istemiştim, soyadını istemek inan hiç aklıma gelmedi.

Hastanede senden haber beklerken annen, baban, ağabeyin karşımda duruyordu. Ve yabancıydım onlara göre, beni tanımıyorlar diye onları suçlamıyordum. Bu ikimizin suçuydu.

Beraberliğimiz başladığından beri birbirimizle öyle meşguldük ki; birbirimizin aileleriyle tanışmaya fırsatımız olmadı. Sanki ikimiz vardık şu yeryüzünde. Birbirimizi hatırlamak uğruna hayatımızdaki her şeyi, herkesi silmiştik. Ve şimdi yapayalnız kalmıştım. Senin her şeyin olduğumu sanırken hiçbir şeyin olmuştum.

Bu sensizlikten daha katlanılmaz bir şeydi. Senin hiçbir şeyin olmak. Senin her şeyin olmak için aynı soyadını taşımak gerekiyormuş. Anladım.

Öyle bir yabancı gibi duruyorum mezarlıkta, tabutun toprağa indirilirken. Kahroluyorum. Hoca ruhuna dualar okurken ben de o tabutla toprağa indiriliyorum. Kendimi seninle mezara konurken seyrediyorum.

Gözümden süzülen yaşlar, yüzümden inerken boynuma doğru, her bir damla tenimi yakıyor. Yüreğimin yangın yerine döndüğünü bilmezmiş gibi gözyaşlarım da değdiği yeri yakıyor işte. Ölüm gözyaşlarımda.

Bazı akrabaların ”Kim bu?” diyerek meraklı gözlerle bana bakıyor. Kimseler bilmiyor, senin her şeyinken hiç kimsen olduğumu.

“Hiç kimsesiyim ben onun!” diye bağırmak geliyor içimden. Sen gittin ya ben artık hiç kimseyim, sen artık gittin ya ben, ben olsam seni getiremeyeceğimi biliyorum.

Sen gidene kadar senin her şeyin olduğumun hiçbir önemi yok şu mezarlıkta. Gelip de bu insanlara, ”Bu benim her şeyim, ben de onun her şeyiyim” demeyeceğini biliyorum.

İşte üzerini örtüyorlar toprakla. Artık sonsuza kadar gelmeyeceksin, olmayacaksın. Annen “Gitme!” diyor, arkandan birkaç kişi tutuyor onu. Onun dışında herkes kabullenmiş erken gidişini, birdenbire gidişini.

Ben de bağırmak istiyorum “Gitme” diye haykırmak istiyorum. Yüzlerce sessiz çığlık yayılıyor şu mezarlığa. Açsınlar yüzünü, benim için yeryüzünün en güzel yüzüne bakmak, öpmek istiyorum. ”Beni neden bırakıp gidiyorsun?” diye hesap sormak istiyorum.

Bak, bu insanlar senin hiç kimsen olduğumu sanıyor, ”Onlara kimin olduğumu söyle!” diye şikâyet etmek istiyorum. Ama hiçbirini yapamıyorum, öylece gidişini seyrediyorum hiç kimsenmişim gibi seyrediyorum.

Herkes evine gitmek için hazırlanıyor. Dualar okundu ruhuna. Senin hayatın bitti ama, herkesin hayatı devam ediyor. Birazdan unutacaklar seni. Hastanedeyken senin bir şeylerin olanlar, senin bir şeylerin oldukları için seni son kez görme hakkını elimden alanlar, birazdan acıkacaklar, işlerini, evini düşünecekler, ”Ölenle ölünmüyor” diyecekler. Seni birazdan sanki sen hiç yaşamamışsın gibi unutacaklar.

Ya ben… Hiç kimse olarak bıraktığın ben. Nasıl yaşayacağım hiç kimse olarak? Nasıl gideceğim her şeyin olarak gittiğim o eve? O ev hiç kimseyi kabul eder mi içine? Nasıl kabulleneceğim, her şeyin olarak sürdürdüğüm bu hayatı, hiç kimsen olarak devam ettirmeyi?

Misafir

choq aJıqlı beeEEEE lol

yuhaa AlıJmmm x( x'(

3éd katıLı0rm.. lol

Ooii çohk ktü oldum yhaa

çoq qusl yaa x(