MeLeKLeRiN AşKı...:((masalla karışık şiir)

Ne kadar melek ruhlu olsanda sen
Kanatların fayda etmiyor bazı zamanlar
Sırtına saplanacak bıçağı engelliyor belki ama
Kalbe saplanacak oka gücü yetmiyor
Hatta o kadar güçlü ki o ok...
Kanatları bile yaralamaya yetiyor
Melekle şeytan arasında kalıveriyorsun bir anda
Okun sahibi kalbininde hükümdarı oluveriyor
Öyle bir büyüyorki kalbin farkında olmadan
Öyle bir güçleniyorki
Kanatların küçüldükçe küçülüyor karşısında
Ve yavaş yavaş senden kopup yok oluyorlar
Sırtından da bıçaklanıyorsun o zaman
"Ne aşkmış be!" diyor görenler
"Ne aşkmış ama..."
Aklın başına geliyor o anda
Kanatlarını aramaya koyuluyorsun
Ama bulmak çok zaman alıyor...
Ya da bulamıyorsun işte
O zaman bırakıyorsun kendini
Uzaklaşıyorsun hayattan
Yaşıyormuş gibi yapıyorsun bir süre
Sonra o da zor gelmeye başlıyor
Bileklerinde birkeç jilet izi
Avucunda tutmaya çalıştığın esrarla belkide
Belki bir otel odasının köşesinde
Belkide adını bile bilmediğin bir barın tuvaletinde
Sessizce, yalnızca çekip gidiyorsun
Cebinde aylar öncesinden hazırladığın beyaz bir kağıt
Uzun uzun yazmışsın herkese birşeyler
Akılda kalansa tek bir sözcük:
"SeVDiM" oluyor...
Gazetelere manşet oluyorsun belkide
"Yazık olmuş" sözleri yankılanıyor
Sen duymuyorsun...
Siyah kocaman gözlükleri takmış, toprağa karışmanı izleyenler:
"Çok gençti" deyip ağlıyorlar
Uzaklardan birisi seyrediyor pişmanlıkla, o da ağlıyor....
Sen onu da görmüyorsun,
Duymuyorsun sesini hiç kimsenin
Önce uzaklardan seyredene
Sonrada parlayan güneşe veda ediyorsun, beyaz örtünün altından doğru...
Bu kez de onlar senin sesini duymuyor
Birden kanatlarını hissediyorsun yanında
Mutlu oluyorsun...
Ve onlarla birlikte, yine bir melek gibi
Ebedi uykuna dönüyorsun...!!!!!