Yakalandığı kanser nedeniyle sağlık durumu kötüleşen ve inzivaya çekilme kararı alan Kolombiyalı yazar Gabriel Garcia Marquez, yakın dostlarına bir veda mektubu gönderdi.

• Yakalandığı kanser nedeniyle sağlık durumu kötüleşen ve inzivaya
çekilme kararı alan Kolombiyalı yazar Gabriel Garcia Marquez, yakın
dostlarına bir veda mektubu gönderdi.

Yazarın mektubu, değişik dillere çevrildi ve internet üzerinden yayına verildi.
işte usta yazar Marquez’in duygu yüklü veda mektubu:

—-

“Tanrı bir an için paçavradan bebek olduğumu unutup, can vererek beni
ödüllendirse; aklımdan gecen herşeyi dile getiremeyebilirdim, ama en
zindan dile getirdiklerimi ayrıntısıyla aklımdan geçirir ve düşünürdüm.Eşyaların maddi
yönlerine değil anlamlarına değer verirdim.

Az uyur, çok rüya görür, gözümü yumduğum her dakikada, 60 saniye boyunca ışığı
düşünürdüm.insan aşktan vazgeçerse yaşlanır.
Başkaları durduğu zaman yürümeye devam ederdim.

Başkaları uyurken, uyanık kalmaya gayret ederdim.
Başkaları konuşurken dinler, çikolatalı dondurmanın tadından zevk almaya bakardım.
Eğer Tanrı bana birazcık can verse, basit giyinir, yüzümü güneşe
çevirir,sadece vücudumu değil,ruhumu da tüm çıplaklığıyla açardım. Tanrım,
eğer bir kalbim olsaydı, nefretimi buzun üzerine kazır ve günesin göstermesini beklerdim.

Gökyüzündeki aya, yıldızlar boyunca Van Gogh resimleri çizer, Benedetti şiirleri okur ve
serenatlar söylerdim. Gözyaslarımla gülleri sular, vücuduma batan dikenlerinin acısını
hissederek, dudak kırmızısı taç yapraklarından öpmek isterdim.

Tanrım bir yudumluk yasamım olsaydı… Gün geçmesin ki, karsılaştığım tüm
insanlara onları Sevdiğimi söylemeyeyim. Tüm kadın ve erkekleri, en sevdiğim insanlar
oldukları konusunda birer birer ikna ederdim. Ve aşk içinde yasardım.

Erkeklere, yaşlandıkları zaman aşkı bırakmalarının ne kadar yanlış olduğunu
anlatırdım. Çünkü insan aşkı bırakınca yaşlanır.
Çocuklara kanat verirdim. Ama uçmayı kendi başlarına öğrenmelerine olanak
sağlardım.

Yaşlılara ise, ölümün yaşlanma ile değil unutma ile geldiğini öğretirdim.
Ey insanlar sizlerden ne kadar da çok şey öğrenmişim. Tüm insanların,
mutluluğun gerçekleri görmekte saklı olduğunu bilmeden, dağların zirvesinde yasamak
istediğini öğrendim.

Yeni doğan küçük bir bebeğin babasının parmağını sıkarken aslında onu
kendisine sonsuza dek kelepçeyle mahkum ettiğini öğrendim.
Sizlerden çok şey öğrendim. Ama bu öğrendiklerim pek ise yaramayacak.

Çünkü hepsini bir çantaya kilitledim.
Mutsuz bir şekilde…
artık ÖLEBiLiR MiYiM??