Belki Hiç Yoktun!!!

önceleri hayatımın en güzel tatlarındandın,
oynadığımız küçük oyun,
o anda herşeye değerdi benim için.
daha büyümemişti kalbim belki de
kördü belki gözlerim hayatın anlık parıldayan ışıltısında..
sana ulaşabilmekti tek amacım!
senin sevgine muhtaçtım,
artık sana muhtacım!!!
işte bu anda kararmaya başladı tüm dünya,
uçsuz bucaksız aydınlıklar yok oldu,
araya mesafeler kondu..
hayatın acı yüzünü bir kez daha gördüm,
gözyaşlarım daha da bulandırdı zaten göremediğim yarınımı..
kendimle çelişmeye başladım,
içimdeki fırtınalardan korunmak için kaçtım kendimden,
kayboldum sonra..
zalim karanlıklar içinde kaldım tek başıma!!
hayat bir tiyatroydu aslında
herkesin maskeleri aralandı usulca,
seni aradım her düşen maskenin altında,
ama hep başkası vardı karşımda..
acaba sen aslında yok muydun?
rüyalarımı hayallerimle harmanlayıp seni ben mi yaratmıştım?
ya da aklımın bana oynadığı en güzel ama en acı oyun muydun?
belki de…
ama ne olursan ol
bu güne kadar çektiğim en anlamlı acısın!
keşke hiç gitmese başımdan bu bela!
uzattığımda ulaşamasa da ellerine ellerim,
gözlerim gözlerinde yok olamasa da,
sarılamasamda sımsıkı boynuna,
son nefesimde bile seni hatırlamak isterim…
herkese anlatmak isterim
sana bahşettiğim o kutsal üç harfi, senin inancın olmasa da..!
hayat bu, belli olmaz..
kaderse seçimlerden oluşmaz, bunu da öğrendim artık!
ama biliyorum ki sonu çoktan geldi.
en güzel hikayem daha başlamadan bitti..
çok zor oldu!
ama bitti!
belki de sadece kendimi kandırıyorum.
ne farkeder ki;
hayat perdesi çoktan açıldı..
şimdi sahne zamanı!!
gülen maskelerimizi kuşanıp yaralarımızı saklamamız lazım
aman gözyaşlarımızı kimse görmesin!!!
hep gülelim…
SAÇMALIK….!
ama biz yine de hep gülelim ki mutlu sansınlar, unuttu sansınlar…!